ORPO - Ochotnicza Rezerwa Platformy Obywatelskiej

Sytuacja polityczna w Polsce robi się coraz jaśniejsza od chwili, kiedy wybory do Sejmu wygrało Prawo i Sprawiedliwość. Widać, jak wszystko, co po oficjalnym upadku PRL nie zostało rozliczone i dobite, dzisiaj - dźgane w tyłki przez swoich byłych oficerów prowadzących, albo szantażowane przez posiadaczy materiałów wygrzebanych z archiwów SB - wyłazi na podłogę sejmową i medialną bez wstydu i sumienia.  Stare truchła wspierają się przy tym na młodych działaczach, szukających kariery w nowych ugrupowaniach, seryjnie zakładanych przez ideologów rozkładu cywilizacji europejskiej. Entuzjazm tych świeżej daty arogantów jest tym większy, że wydaje im się, że ponadnarodowy "filantrop" Soros przeżyje resztę ludzkości, oraz że polityczne i finansowe nogi będą wiecznie wyrastać z tych samych miejsc.

W '68 roku krążyło średnio eleganckie pytanie "Czy można skrzyżować milicjanta z psem, a jeśli nie, to skąd się biorą ormowcy?" (urodzonym później przypomnę, że ORMO było skrótem od Ochotniczej Rezerwy Milicji Obywatelskiej). W odniesieniu do aktywnych w Sejmie członków Ochotniczej Rezerwy Platformy Obywatelskiej odczuwam pokusę ponurego żartu, że ich istnienie dowodzi możliwości krzyżowania profesorów prawa z pracownicami agencji towarzyskich.

Podczas obrad sejmowych, poświęconych wyborowi pięciu nowych sędziów TK, talmudyczne wywody posłów z ORPO mieszały się z demonstracjami siermiężnego chamstwa i koktajl ten mówił wszystko o ich kulturze politycznej i osobistej. Kto w trakcie oglądania sprawozdań telewizyjnych nie odczuł pokusy chwilowego opuszczenia się na ich poziom, niech pierwszy rzuci we mnie regulaminem Sejmu, ale prawdą jest, że na przykład w reakcji na argumenty i prezencję posła Kropiwnickiego nie mogłem powstrzymać się od wrażenia, że ktoś go niepotrzebnie wypuścił z chlewni.

Nadchodzi teraz czas medialnej pory deszczowej, kiedy z nieba będą leciały żaby i prezerwatywy. Oto autorytet moralny i polityczny Jarosław Wałęsa już zabrał się za stawianie prezydenta Dudy przed Trybunałem Stanu, a medialna wielkość, Monika Olejnik, zdążyła obwieścić, że teraz dozorca w Trybunale będzie decydował, kogo wpuścić do środka i kto będzie orzekał.

Ostrożnie jednak - niech te i podobne im znakomitości nie leją (śliny) na druty pod napięciem, bo w przepowiadanym przez nich "państwie bezprawia" wywołany z lasu wilk może dać po pysku.

Fakt niewystawienia komunistom rachunku, słabość kolejnych prezydentów i podbarwiona głupotą naiwność wyborców sprawiły, że liczba politycznych łajdaków na metr kwadratowy jest w naszym kraju bardzo wysoka.

Ale... jest jeszcze czas na poprawki.

 

Jedni mówią, że nadzieja jest matką głupich.

Inni, że nadzieja umiera ostatnia.

A my?

R.

 
PS

Korzystam z okazji, aby pogratulować Hugonowi jego rozważań z 1 grudnia, w artykule "ECHA Z MIASTA".

Hugo napisał m.in.: Można by powiedzieć, że fetyszyzowanie pojęcia prawa ma w "demokracji" za cel kontrolę kierunku "postępu" i sposobu na dostarczanie ludowi kolejnej dawki opium; ładnie brzmi i łatwiej jest sterować kilkoma sędziami niż parlamentem.

Przypomnę w tym kontekście słowa prof. Feliksa Konecznego: Całkiem po żydowsku zapatrujemy się na prawo, jako na jedyny regulator życia zbiorowego i wyłączną namiastkę sumienia. Paragrafiarstwo nas zżera, kruczkarstwo demoralizuje, a wyłączność kazuistyki wysusza umysłowość naszą. Do ciężkich niesprawiedliwości wiodą nasze kodeksy przez to, że wszystko chcą przewidzieć, a sędziego krępują, nie dopuszczając do głosu słuszności i sumienia. W interpretacji prawa zapanowała metoda talmudyczna finezyjnego krętactwa i komentatorstwa bez granic.

Powyższe uwagi dedykuję zwłaszcza Radzie Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego, która wzięła się za szarpanie uszu pierwszego Prezydenta, który przypomina jednocześnie mężczyznę, intelektualistę i Polaka.

A tym z listy "Helsińska Fundacja Praw Człowieka, Naczelna Rada Adwokacka, INPRIS – Instytut Prawa i Społeczeństwa, Centrum Edukacji Obywatelskiej, Instytut Spraw Publicznych, Fundacja Panoptykon, Fundacja im. Stefana Batorego, Forum Obywatelskiego Rozwoju i Sieć Obywatelska Watchdog Polska" nie dedykuję niczego (i niczego nie zapomnę).

Owszem, trawestując sławne "Ojcze, odpuść im, bo nie wiedzą, co czynią", pozwolę sobie westchnąć "Polsko, nie spiesz się zbytnio z odpuszczaniem, bo wiedzą, co czynią".