Trochę luksusu

Kilka dni temu Rozpuszczalnik zaproponował mi udział w Orientalnym Klubie Papugi Orinoko. Zgodziłem się natychmiast, ponieważ z załączonej fotografii, wynikało, że wystrój sali klubowej: obicia, meble, zasłony dokładnie trafiają w mój gust.

Wybrałem miejsce na schodach wiodących do pokoi na piętrze, ponieważ palę nałogowo i co jakiś czas muszę opuszczać Towarzystwo. Wiem, że moja pozycja, nieco oddalona od centrum, pozwala patrzeć z wyższej perspektywy na bieg wydarzeń i stanowi utrudnienie, dla tych, którzy postanowią pójść gwałtownie do siebie, trzaskając drzwiami na odchodne. Wszystkich ich z góry (czwarty stopień od podłogi) przepraszam.

Widok przez okno urzeka; na wprost ocean, szmaragdowa toń, piaszczyste plaże, meduzy, rekiny i nimfy w bok; palmy, liany, małpy, lwy, jaguary i ptactwo z gadającymi papugami na czele. Zakopane skarby piratów kuszą, jednak upał, muchy tse - tse,  wysoka wilgotność powietrza i mrok dżungli odstrasza, dlatego klubowicze, a wśród nich ja, wybierają klimatyzowane wnętrze zaproponowane przez gościnnego Rozpuszczalnika, a piratów z dobrodziejstwem inwentarza, pozostawiają duchom niespokojnym, skłonnym do awantur i pieniactwa.

Przez uchylone drzwi dobiegają odgłosy tam tamów i chóralne okrzyki ałłach; mieszając się zanim dotrą do uszu z trelami ptaków i muzyką cykad, stanowiąc wieczorny podkład dla przedśmiertnych kwików zarzynanej antylopy. Tłumaczymy wtedy popijając drinki, że lew dba o dobór naturalny, a on zwyczajnie je kolację nie szukając dla siebie żadnych usprawiedliwień. Czasami okrzyki zbliżają się bardzo blisko, tuż tuż, potężnieją, wtedy, aby nie zagłuszały spokojnej dyskusji zamykamy drzwi na zasuwę i barykadujemy się od środka.

Wszystko to zobaczę i usłyszę niebawem siedząc na schodach (czwarty stopień licząc od dołu).